ผู้หญิงส่าหรีสีม่วง

เธอยืนอยู่หน้ากําแพงหินส่าหรีสีม่วงของเธอกระพือปีกในสายลม มันเป็นวันที่สวยงามดวงอาทิตย์ส่องแสงลงบนเธอขณะที่เธอรอ เธอรอคอยสิ่งที่รู้สึกเหมือนเป็นชั่วโมงและเธอก็ไม่สามารถพาตัวเองออกไปได้

ขณะที่เธอยืนอยู่ตรงนั้นหลงทางในความคิดเธอได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา เธอหันไปเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเธอ เขาสูงและหล่อมีผมสีเข้มและดวงตาสีฟ้าเจาะ เขาเดินด้วยความมั่นใจและเธอก็อดไม่ได้ที่จะดึงดูดเขา

"สวัสดี" เขากล่าวเมื่อเขาไปถึงเธอ "ทุกอย่างโอเคไหม"

เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งไม่แน่ใจว่าจะพูดอะไร ในที่สุดเธอก็พูด "ฉันกําลังรอใครสักคน" เธอกล่าวเสียงของเธอแทบจะเหนือเสียงกระซิบ

ชายหนุ่มมองเธอด้วยความเป็นห่วง "มีอะไรให้ฉันช่วยไหม"

เธอส่ายหัว "ไม่เป็นไร ขอบคุณครับ"

เขาพยักหน้าและเริ่มเดินจากไป แต่เธอหยุดเขา "เดี๋ยวก่อน" เธอกล่าวเสียงเข้มขึ้นคราวนี้ "ฉันขออะไรคุณได้ไหม"

"แน่นอน" เขาพูดพลางหันกลับมาเผชิญหน้ากับเธอ

เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ รวบรวมความกล้าหาญของเธอ "คุณเชื่อในความรักตั้งแต่แรกเห็นหรือไม่"

เขามองเธอครู่หนึ่งสีหน้าจริงจัง "ฉันเคย" เขากล่าวในที่สุด "แต่ไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว"

เธอรู้สึกเศร้ากับคําพูดของเขา "ทําไมล่ะ"

เขายักไหล่ "ฉันเดาว่าฉันเพิ่งถูกเผาหลายครั้งเกินไป"

เธอพยักหน้าเข้าใจดีเกินไป "ฉันรู้ว่าคุณหมายถึงอะไร"

พวกเขายืนอยู่ที่นั่นในความเงียบครู่หนึ่งทั้งคู่ก็หลงทางในความคิด จากนั้นเขาก็พูดอีกครั้ง "ฉันบอกอะไรคุณได้ไหม"

"แน่นอน" เธอกล่าว

เขาหายใจเข้าลึก ๆ "ฉันมาที่นี่เพื่อพบกับใครบางคนด้วย แต่ฉันไม่คิดว่าเธอจะมา"

เธอมองเขาด้วยความเห็นอกเห็นใจ "ฉันขอโทษ"

เขายักไหล่ "ไม่เป็นไร นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มันเกิดขึ้น"

พวกเขาตกอยู่ในความเงียบสบายอีกครั้งทั้งคู่หลงทางในความคิดของตัวเอง แต่แล้วเขาก็พูดอีกครั้ง "คุณต้องการคว้าถ้วยกาแฟหรืออะไร?"

เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งไม่แน่ใจว่าจะยอมรับหรือไม่ แต่แล้วเธอก็ตัดสินใจ "แน่นอน" เธอกล่าว "ผมต้องการแบบนั้น"

ดังนั้นพวกเขาจึงเดินออกจากกําแพงหินชีวิตของพวกเขาเปลี่ยนไปตลอดกาลโดยบังเอิญ